راز گرم شدن حمام شیخ بهایی

حمام شیخ بهایی بنایی متعلق به دوران صفوی واقع در اصفهان است که در سال 1377 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید. معماری این بنا به نحوی بود که تمام آب مورد نیاز حمام به واسطه یک شمع گرم می شد. همین مسئله دانشمندان انگلیسی را بر آن داشت تا راز گرم شدن این حمام تنها به کمک یک شمع را دریابند که البته باعث شدند این شمع خاموش شده و دیگر هرگز روشن نشود.

در ارتباط با چگونگی گرم شدن حمام شیخ بهایی نظریات متعددی وجود دارد که یکی از این موارد بیشتر مورد قبول است.

این طور به نظر می رسد که شیخ بهایی از مواد زاید دفع شده در خود حمام استفاده و آنها را در یک محل مشخص جمع آوری کرده است. سپس به وسیله یک سیستم سفالینه لوله کشی زیرزمینی این گازها را که اغلب شامل متان و اکسید های گوگرد بود به مشعل خزینه هدایت کرده و از آنها به عنوان منبع گرما استفاده می شده است.

مطالعات بیشتر نشان داد که فاضلاب شهر اصفهان توسط لوله هایی وارد خزینه حمام شیخ بهایی می شده و این مکان محلی برای تجمیع گازهای متان بود.

همچنین شیخ بهایی با انجام محاسباتی دقیق از لجن های ته نشین شده در این مکان برای تولید گازهایی جهت ایجاد شعله های مخزن استفاده می کرد.

در سال های اخیر نیز حمام شیخ بهایی توسط یک مخترع مشهدی شبیه سازی شد. این طور به نظر می رسد که منبع آب آن حمام از طلا تهیه شده است و با توجه به آنکه طلا رساناترین فلز است، لذا با حرارت کم، انرژی زیادی تولید و آب منبع را گرم  می کرد.

اکنون شرکت پارافین و شمع لاله حامد محصولی را اختراع کرده که به مانند شمع حمام شیخ بهایی به طور پیوسته روشن است و هرگز تمام نمی شود. برای دریافت اطلاعات راجع به این محصول متفاوت کلیک کنید.